کالکشن مقیم

توضیحات

در قرن بیست و یکم، زندگی ما اغلب در فضاهای گذرا سپری می‌شود—فرودگاه‌ها، ایستگاه‌های قطار و بانک‌ها—جایی که به ندرت حس تعلق را تجربه می‌کنیم. این محیط‌ها به «نا-مکان» تبدیل می‌شوند، فضایی که فاقد معنای ذاتی است و طراحی معاصر را به چالش می‌کشد تا آن‌ها را سرشار از معنا کند.

میرمولا ثریا این مسئله را در فرش‌های خود مورد توجه قرار می‌دهد و با ترکیب طراحی، هنر بافندگی و معماری، گفت‌وگویی میان هنر معاصر و سنتی ایجاد می‌کند. آثار او شامل قاب‌های درهم‌تنیده و الگوهای پرجنب‌وجوش و پیچیده‌ای است که از مُرقع‌سازی ایرانی و اکسپرسیونیسم انتزاعی الهام گرفته و زیبایی و معنا را تقویت می‌کند.

میرمولا با محو کردن خوانایی در موتیف‌های شبه‌خطی، هنر تاریخی ایران را با اهمیتی معاصر پیوند می‌دهد، خط زمان خطی را به چالش می‌کشد و آینده‌ای فراتر از زمان‌بندی سنتی را تصور می‌کند. تکنیک‌های بافندگی او تجربه‌ای چندبافتی و چندحسی خلق می‌کند که بیننده را به لحظات تاریخی مختلف پیوند می‌زند و تجسمی از زمان‌فرامندی ارائه می‌دهد. آثار او فراتر از خطی بودن حرکت می‌کند و میراثی ماندگار در هنر به جا می‌گذارد